Najpiękniejsza

Po przeczytaniu komentarza na jednym z ulubionych blogów naszły mnie refleksje.

Ileż to razy słyszymy/czytamy, jak inne mamy mówią, że ich dzieci są najpiękniejsze, najmądrzejsze. I ileż to razy myślimy sobie: wcale nie, bo moje jest piękniejsze. 

I dobrze, że tak myślimy!

To najnaturalniejsza myśl i zupełnie zdrowa. 

Każda mama w ten sposób powinna myśleć.

Zapewne każda z nas (mam) jest zakochana w swym dziecku, patrzy na niego i myśli: "ależ on/a piękna/y. Najpiękniejsza/y na świecie.

I to jest właściwe.

Bo patrząc na swoje dziecko, ono dla nas jest najpiękniejsze (powinno być). Przecież spoglądając na tego małego człowieczka, którego przecież sami stworzyliśmy widzimy samych siebie.

Te oczka zupełnie jak tata, uśmiech mamy, nasze gesty, minki zupełnie jak taty, a śmiech mamy...

Czy można nie myśleć wtedy, że to najpiękniejszy dziecko?

Nie!

Bardzo smutne jest, kiedy ktoś mówi, że nasze dziecko wcale ładne nie jest. Smutne. Tak nie powinno być. 

Ja mojej córci milion razy powtarzam, że jest najśliczniejsza na świecie. (mimo, że jeszcze nie rozumie)

Tryliard razy mówię: kocham.

Jeszcze więcej razy całuję tę słodką twarzyczkę.

A ona? Odwzajemnia to wszystko najcudowniejszym uśmiechem.

I dla mnie jest najpiękniejsza. 

Dla nas wszystkich nasze dzieci powinny być najpiękniejsze.

Z autopsji wiem, że dzieci, które są chwalone, którym powtarza się raz po raz "kocham", które zapewniamy, że są piękne, mają wyższą samoocenę, te dzieci lepiej radzą sobie w kontaktach z innymi, są pewniejsze siebie.

Serce się kraje, kiedy się słyszy, ze rodzice nigdy o swoich dzieciach dobrego słowa nie powiedzą, wychwalają natomiast inne.

Co czuje dziecko? 

Mi zawsze mama powtarza: dziecko MUSI czuć się kochane, najszczęśliwsze. 

Tego się trzymam.

I będę powtarzała Julii, że jest najpiękniejsza, że jest najbardziej kochanym dzieckiem na świecie, że nie ma cudowniejszego dziecka na świecie.

Będę.

I wy róbcie to samo!

Niech dzieci wiedzą, że są najważniejsze.

Niech każdy nasz gest, słowo im o tym przypomina.

Bo przecież – dla nas (rodziców) priorytetową sprawą powinno być wychowanie czułych, kochających i szczęśliwych ludzi.

Słowo kocham to tak niewiele, a jednocześnie tak dużo. 

Mówmy to dzieciom miliard razy, nawet jeśli jesteśmy pewne, ze wiedzą: powtórzmy raz jeszcze i kolejny. Słowa kocham nigdy za wiele.

Często słyszymy: nie mówię kocham, bo dziecko wie, że to czuję, każdym gestem mu to pokazuję, a jednak słowo kocham to bardzo dużo, uczy również okazywania uczyć nie tylko czynami, ale i słowami.