Święta i już po - jak zwykle

Oczywiste jest, że święta wiecznie trwać nie mogą. Pewnie byśmy chcieli, ale ... czy aby na pewno? Myślę, że po kilku dniach by się nam jednak znudziły. I tak wracamy co codzienności, która w sumie niewiele różni się od świąt w moim przypadku, bo i tak w domu siedzę i tak.

W niedzielę planowaliśmy dłużej poleniuchować, ale kiedy wstałam raniuteńko (7.10 - dla mnie to rano) do łazienki i okiem rzuciłam na łóżeczko zobaczyłam taki widok. Leniuchowanie prysło jak bańka mydlana albo i szybciej, bo czarujący uśmiech córeczki odgonił senność. A i tak udało nam się godzinkę we trójkę w łóżku poleżeć, po czym córeczka zbuntowała się i jedzenia zaczęła domagać. 

Witaj niedzielo!

Moje niewyspanie wiązało się też z tym, że kilka dni wcześniej kurier nowe włóczki dostarczył i do późna dziergałam.A wtedy czas pędzi jak szalony. Minuta, potem druga, aż w końcu patrzysz, a tu środek nocy. Kładziesz się, ale zaraz wstać trzeba.

Rodzinne te święta były.
Jak każde.
I za szybko minęły.
Jak zawsze.
Ale to nic.
Na lato czekamy.