Lubię gotować. Bardzo. Może nie wszystko wychodzi mi idealnie, ale ja to lubię. Nowe przepisy, nowe fajne dania, które czasami są tak pyszne, że znikają w ciągu chwili, ale i czasami okazuje się że przepis nie spełnił moich oczekiwań. I zdarzyło mi się nie raz, że znalazłam nowy przepis, na tę samą zupę co zawsze tylko inne dodatki, przyprawy, ale lubię eksperymentować, więc postanowione. Robię to! I do dziś pamiętam jak frustrujące było, kiedy ktoś stanął nade mną i mówi ''no ale co Ty robisz? Przecież to nie tak się robi, zrób to tak i tak. i dodaj to czy to''. I nie dość że momentalnie pojawia się złość to też i smutek, że tak naprawdę ktoś nie chce dać mi się wykazać, bo przecież zupa jeszcze nie jest gotowa, a już ocenia.
A czy to samo nie dzieje się z naszymi dziećmi? Przecież one czują to damo co my, ba! Powiedziałabym nawet że wszystko o wiele bardziej przeżywają i kiedy podekscytowane próbują ułożyć puzzle np. a my widzimy że robią źle i od razu włączamy '' daj pomogę, źle to robisz'' to nie tylko nie dajemy się im wykazać, bo pewnie za kilka chwil same by dostrzegły że robią źle ale i dajemy dziecku do zrozumienia, że w nie nie wierzymybto w jakimś stopniu wpływa na jego osobowość. Być może ten raz nic nie zmieni, ake jeśli sytuacja się powtórzy drugi czy trzeci raz, to za kolejnym dziecko. przestanie próbować bo z góry stwierdzi że tego nie umie, że się nie nadaje. I to jest błąd!
Dziecko musi kiedyś zacząć ponosić porażki, musi samo zauważać swohe błędy i wyciągać wnioski. My oczywiście musimy być obok i oczywiście mamy prawo pomóc ale tylko kiedy zostaniemy o tę pomoc poproszone.
I uwierzcie, dzieci są mądrzejsze niż nam się wydaje, tylko dajmy im się wykazać i nie uczmy że we wszystkim ich wyręczamy bo przyjdzie czas, kiedy my otworzymy oczy i zaczniemy wymagać od dziecka zawsze wyręczanego że ma robić wszystko samo, tylko czasami wtedy dziecko już straciło wiary we własne siły i nie będzie chciało.
Dajmy więc im się wykazać, pozwólmy im być samodzielni.
